Όταν έρχεται η στιγμή να επιστρέψει η μαμά στη δουλειά της, η γιαγιά είναι η πρώτη απάντηση που μας έρχεται στο μυαλό στο εξής ερώτημα: «Με ποιον θα μείνει το παιδί στο σπίτι;».
Προερχόμενοι από την ελληνική οικογένεια, στην οποία κυριαρχεί το ρητό «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου», είναι πολύ εύκολη η απάντηση σε αυτή την ερώτηση.
Τη σημερινή εποχή η γιαγιά έχει αντικαταστήσει τη νταντά κι αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει πολύ περισσότερο στις πόλεις της επαρχίας, όπου οι αποστάσεις είναι μικρές.
Πολλές φορές, η ανάθεση αρμοδιοτήτων στους παππούδες και τις γιαγιάδες μπορεί να θεωρηθεί από τους ίδιους σαν μια διέξοδος από τη ρουτίνα τους, κάνοντάς τους να νιώθουν σημαντικοί και πολύτιμοι για τα παιδιά τους.
Αυτό συμβαίνει κυρίως, διότι η γιαγιά είναι πάντα ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης, τόσο από τη μεριά των γονέων, όσο και από τη μεριά του παιδιού. Είναι οικείο πρόσωπο στο παιδί και, σίγουρα, δε θα χρειαστούν ούτε συστάσεις ούτε και κάποιος χρόνος προσαρμογής μαζί της. Επίσης, είναι εύκολα διαθέσιμη και σίγουρα η αγάπη της προς το παιδί είναι άνευ ορίων.
Για να γίνει με τον σωστό τρόπο αυτή η «συμβίωση», είναι σημαντικό να τεθούν κάποια όρια. Όρια τόσο από τη μεριά της γιαγιάς, όσο και από τη μεριά της οικογένειας. Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν πως η γιαγιά δεν μπορεί να είναι διαθέσιμη όλες τις ώρες. Επίσης, όση διάθεση και να έχει να βοηθήσει, είναι σημαντικό να λαμβάνουμε υπόψη μας ότι οι αντοχές της δεν είναι οι ίδιες, οπότε δεν πρέπει να κάνουμε κατάχρηση της βοήθειάς της.
Οριοθετώντας, λοιπόν, την κατάσταση με τον σωστό και κατανοητό τρόπο και έχοντας διάθεση για συμβιβασμό, μπορούμε να ενσωματώσουμε τη γιαγιά και τον παππού στην οικογένεια και να τους κάνουμε αρωγούς του ψυχοσυναισθηματικού των παιδιών.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, οι γιαγιάδες και οι παππούδες έχουν συγκεκριμένο ρόλο στη διαπαιδαγώγηση των εγγόνων τους και, συνήθως, αυτός ο ρόλος είναι να καλομαθαίνουν τα παιδιά. Αυτό δεν μπορούμε να τους το στερήσουμε, αλλά μπορούμε με ήρεμο τρόπο να εξηγούμε κάθε φορά στη γιαγιά κάποιους από τους κανόνες που έχουμε θέσει στο παιδί, δίνοντάς της ταυτόχρονα το περιθώριο να πράξει πιο ελεύθερα, αν χρειαστεί.
Σκοπός είναι, όταν επιστρέψουμε από τη δουλειά, να βρούμε ένα ήρεμο παιδί, το οποίο έχει περάσει ευχάριστα τον χρόνο του χωρίς τη μητέρα και τον πατέρα του και μια γιαγιά ή έναν παππού γεμάτο από θετικά συναισθήματα.
Αμαλία Παπαδοπούλου
Λογοθεραπεύτρια
