'' Ηλίας Τσέχος'' - Αλεξάνδρα Ζ ά μ π α / ΠΟΙΕΙΝ τεύχ.7 / Ρώμη / 16/8/2021 / Στα Ιταλικά

POESIADELNOSTROTEMPO.IT

Epifanie di bellezza neogreca, POIEIN ΠOIEIN - Poesia del nostro Tempo

Αλεξάνδρα Ζ ά μ π α / ΠΟΙΕΙΝ τεύχ.7 / Ρώμη / 16/8/2021

Στα Ιταλικά

Αφιερωμένο στους Έλληνες που ασχολούνται με την «περίεργη» γλώσσα της ποίησης. Οι δέκα ποιητές / ποιήτριες που συμμετέχουν: Τάκης Σινόπουλος, Ελένη Μπακάλα, Διώνη Δημητριάδου, Γιάννης Ρίτσος, Μίλτος Σαχτούρης, Θεοδόσης Νικολάου, Νικηφόρος Βρεττάκος, Βάκης Λοϊζίδης, Ηλίας Τσέχος, Μαίρη Θεοδοσίου - Νικολάου και η αγαπητή ερευνήτρια της Ελληνικής παραδοσιακής μουσικής Δόμνα Σαμίου.

Ο Ηλίας Τσέχος γεννήθηκε το 1952 στη Νάουσα ( Ημαθία).

Ένας ευφάνταστος ποιητής και καλλιτέχνης, αφοσιωμένος στον παραδοσιακό ελληνικό χορό για δέκα χρόνια, στο θέατρο ''Ελληνικοί Χοροί Δόρας Σράτου'', στο λόφο Φιλοπάππου, Αθήνα, 1978-1988. Έχει συνεργαστεί σε πολλές διάφορες κινηματογραφικές ταινίες και ξένες. Υπάρχουν δύο βραβευμένα Ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το ποιητικό έργο του, από τον σκηνοθέτη Ηλία Ιωσηφίδη και πολλά μελοποιημένα ποιήματα, από τον σπουδαγμένο στην Ιταλία, ιχθυολόγο, σημαντικό συνθέτη στην Ελλάδα, Τάσο Γκρούς. Έχει εκδώσει 13 ποιητικές συλλογές, σημαντικές στη γλώσσα, που περνά αέρινα στη νεοελληνική με διαλεκτικές εκφάνσεις, καθώς ο Paul Celan, εξάλλου, και εκφράζεται με λακωνικό, παράδοξο και αφαιρετικό τρόπο. Από την πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη, 2021, κυκλοφορεί η ''Ανθολογία Ποντιακής Ποίησης - Η Δίγλωσσος'' , δουλειάs 3 ετών, ενώ ετοιμάζει το 14ο ποιητικό βιβλίο του ''Ο Λωτός Δεν Ξεχνά'' και θέτει βάσεις ενός τόμου, 2023, τα 14 ποιητικά βιβλία του συγκεντρωτικά και τα θεμέλια του Β' τόμου , 2024, ''Ανθολογία Ποντιακής Ποίησης - Η Δίγλωσσος'' , με νέα 150 μαργαριταρένια ποιήματα της πλούσιας Ποντιακής Ποίησης, μεταφερμένα στη νεοελληνική γλώσσα από τον ίδιο.

Δείγμα Γραφής από την ποιητική συλλογή '' Αγριόχορτο Στόμα'' 2015, σελίδα 18

lias Tsechos – Ηλίας Τσέχος

La madre guida questa poesia

Sono passato dalla madre

Non è morta

Nella terra

Intreccia i dolori

I tormenti

“Non mi hai fatto mancare mai l’olio”

Dice sorridendo

Mi guarda negli occhi fin nel profondo

E poi di nuovo i suoi si rabbuiano