Ζήλεψε ο ψυχολάτης την καλοσύνη της ψυχής σου, το χαμόγελό σου.

Δεν άντεχε να βλέπει ο φθονερός την ευθυτενή κορμοστασιά σου

να περπατάς αγέρωχη, με σιγουριά στην αίθουσα να μπαίνεις

και στα παιδιά που τόσο αγάπησες γράμματα να μαθαίνεις.

Να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είχες προμετωπίδα

Μεγάλη η ιστορία σου, τρανοί οι γεννήτορές σου, στη ζωή ασπίδα.

Σε δίδαξαν για να διδάξεις αξίες πανανθρώπινες, οικουμενικές, μια ηλιαχτίδα.

Λόγοι πέρα απ’ τη θέληση μας κράτησαν μακριά απ’ την εξόδιο ακολουθία,

με ποίημα είπα να σε συνοδέψω να μείνει για προσκέφαλο, όχι ακριτομυθία.

Όχι δεν πέθανες. Η εικόνα σου είναι παρούσα μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας.

Η φωνή σου αντηχεί στο ηρώο της Νάουσας σε επέτειο ηρωϊκή-εθνεγερσίας.

Πως να μη δακρύσουμε για το θάνατο γυναίκας πολυγύρευτης

σύμβολο σύνεσης, πατριωτισμού, αγάπης πηγή αστείρευτης

«Η ποίηση είναι η αδελφή της λύπης: ο καθένας που υποφέρει και κλαίει είναι ποιητής, το κάθε δάκρυ είναι στίχος, η κάθε θλιμμένη καρδιά είναι ποίημα».

Και είναι πολλοί που κλαίνε σήμερα για το χαμό σου.

Σαν τα λουλούδια είναι οι λέξεις, όταν καθίσεις και διαλέξεις 

αυτές που σου ταιριάζουν κι έτσι όπως με χάρη θα τις πλέξεις 

σαν αποδώσεις τις σκέψεις σου με λογική ακολουθία

όλες μαζί συνταιριαστά και εύηχα, μέσα στην τόση θλίψη

προσφέρουν μιαν ευωδιαστή, πολύχρωμη ταξιανθία.

Σαν λευκά περιστέρια θα γεμίσουν τον γαλάζιο ουρανό, 

τον ουρανό της πόλης σου που με τόση στοργή σε σκέπασε, 

που σε γκυκοτραγούδησε, που δάκρυσε, αλλά και γέλασε.

Στο παράστημά σου η γυναίκα της Πίνδου, η ηρωίδα Ναουσαία

η ακούραστη εκπαιδευτικός, ψυχή αθάνατη, καρτερική, ωραία.

Πάλεψες για σκέψεις και ιδέες αναλλοίωτες, ευγενικούς αγώνες,

μένουν για πάντα και συνεχιστές θα υπάρχουν στους αιώνες.

Η φωνή σου αντηχεί στ’ αυτιά μας καθαρή, σίγουρη, η φωνή της λογικής.

Το χαμόγελο της ευγενικής παρουσίας σου, άδολης ψυχής καρτερικής.

Καλό κατευόδιο Μαρία, θ’ αποτελείς παράδειγμα και υπόδειγμα ζωής

προσφοράς, αλτρουισμού κι ανιδιοτέλειας, αγάπης, μητρικής στοργής.

Είθε αγγέλοι να σε συνοδεύουν, πολλά παιδιά να έχεις στη διδασκαλία

και να ξεχνιέσαι που άφησες το αγγελούδι σου χωρίς δική σου παρουσία.

Γιώργος Πολάκης