Είναι ενδιαφέρον πως ο τρόπος που βλέπει κάποιος ή βιώνει έναν τόπο αλλάζει από την θέση και την ιδιότητα του. Δηλαδή διαφορετικά βλέπει και βιώνει κάποιος έναν τόπο αν είναι κάτοικος, επισκέπτης, επιχειρηματίας, νέος, ή λιγότερο νέος. Και αυτό συμβαίνει διότι οι προτεραιότητες, οι ανάγκες και τα ζητούμενα του διαφέρουν. Ενδεχομένως ο κάτοικος ενδιαφέρεται για την ποιότητα στην καθημερινότητα, ο επισκέπτης χρειάζεται πολλούς χώρους αναψυχής και ποιότητα υπηρεσιών, ο επιχειρηματίας αναζητά τις προοπτικές ανάπτυξης, ο νεαρός έναν τόπο με δυνατότητες εργασιακής ανάπτυξης, ο λιγότερο νέος ένα ήσυχο περιβάλλον με φυσικό πλούτο.
Αδιαμφισβήτητα οι Δήμοι είναι «ζωντανοί» οργανισμοί με δυναμική εξέλιξης και ανάπτυξης, που τροφοδοτούνται κάθε φορά σύμφωνα με τις συνθήκες, δηλαδή το περιβάλλον, την κοινωνία, την οικονομία και τον άνθρωπο. Και ναι μπορούν να αναπτυχθούν σε υπεροργανισμούς ή αν εγκαταλειφθούν στο να φυτοζωούν και να αργοπεθαίνουν.
Μία δημοτική αρχή πρέπει να πιστεύει πάντα στην κάλυψη όλων αυτών των αναγκών, που οφείλουν είτε να καλύπτονται είτε τουλάχιστον να συνυπολογίζονται, κυρίαρχα όμως να σχεδιάζει την πολιτική της με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Ο σχεδιασμός μια γειτονιάς, ενός πάρκου, ενός σχολείου, δηλαδή ζητήματα καθημερινότητας καθώς και της τουριστικής ανάπτυξης, της οικονομικής ευημερίας με σύγχρονα εργαλεία τεχνολογίας οφείλει να έχει ως κέντρο τον άνθρωπο.
Ο Δήμος είναι απαραίτητο στην χωρική του διάσταση να συνυπολογίζει τις ανθρώπινες ανάγκες, δηλαδή να έχει τάξη στους κοινόχρηστους χώρους, δηλαδή πεζοδρόμια, να έχει διαβάσεις, πάρκα, παιδικές χαρές. Να ενδιαφέρεται ο αναπτυξιακός του σχεδιασμός, σε υποδομές και κίνητρα, που στοχεύει στην εργασιακή ανάπτυξη και στην ευημερία του τόπου, να σέβεται τις «δημιουργικές» ομάδες είτε αυτές είναι οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, οι οινοπαραγωγοί, οι πολιτιστικοί σύλλογοι.
Η λειτουργία της διοίκησης να στηρίζεται στην ίση μεταχείριση, τα οργανογράμματα στις υπηρεσίες να αφορούν στις αξιολόγηση των ικανοτήτων και δεξιοτήτων καθώς και στις ανάγκες του υπαλληλικού προσωπικού, με αρωγό την ενδυνάμωση της έννοιας της «δημιουργικότητας» στην παράγωγη και της συμμετοχικότητας όλων.
Ακόμη η οικονομική κρίση αναζητά διέξοδο σε μια κοινωνική πολιτική όπου ο Δήμος οφείλει να έχει ως βασική αρχή, την αρχή της συμπερίληψης. Η ανάγκη δηλαδή να μην αφήσουμε κανέναν πίσω. Να μην ξεχάσουμε και τους πιο αδύναμους αναμεταξύ μας. Αυτή η αρχή έχει εκφραστεί με πολλούς τρόπους από διαφορετικές διοικήσεις. Από την αρχή «κανένα παιδί πεινασμένο στο σχολείο», «κανένα νοικοκυριό χωρίς υποδομές κοινωνικής ωφέλειας», μέχρι το «κανένας ηλικιωμένος αποκομμένος από την κοινωνία».
«Είμαι αυτό που είμαι λόγω αυτού που όλοι είμαστε» είναι μια βασική αρχή της έννοιας της ανθρωπιάς προς τον άλλον, τον συνάνθρωπο μια έννοια που αποτελεί κορωνίδα των αρχών της δικής μας ομάδας στο «ΕΝΑ ΜΑΖΙ». Ο δικός μας σχεδιασμός ξεκινά και καταλήγει στον άνθρωπο, αγαπάμε τον τόπο γιατί αγαπάμε τους συνανθρώπους μας και έχουμε στόχο να σχεδιάσουμε το μέλλον μας μαζί.
