(Το άρθρο γράφτηκε το έτος 2021,  με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων της Επανάστασης του 1821. Παραμένει δε πάντα επίκαιρο  λόγω του διαρκώς (θετικά) μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος  και στο Ηνωμένο Βασίλειο,  για την   «Μεγάλη Επιστροφή…»).   

Α.  «Τόσο ο Ηρόδοτος, όσο  και ο Θουκυδίδης μας διδάσκουν αυτό που οι  Έλληνες έμαθαν  από τα ερείπια  των αρχαίων Ακροπόλεων: Να είναι  μετριόφρονες  στην περηφάνια τους και περήφανοι για τη μετριοφροσύνη τους». Αυτά έλεγε κάποτε ένας σπουδαίος Ελληνιστής, ο Μπρούνο Σνελ.

Άραγε, διδαχθήκαμε κάτι; Μας έμειναν κάποια πράγματα απ’ όλα αυτά που μας άφησαν ιστορική παρακαταθήκη οι αρχαίοι Έλληνες;  Το έτος 2021, είναι  μια νέα αφετηρία  για να ξαναφτιάξουμε την Ελλάδα αυτό που της αξίζει στο παγκόσμιο στερέωμα. Η χώρα που πρώτη δίδαξε και εφάρμοσε τη Δημοκρατία, που έδωσε τα «φώτα» του πολιτισμού  στον δυτικό τουλάχιστο κόσμο, δεν πρέπει να  είναι μόνο ένα σημείο  «ιστορικής αναφοράς», αλλά να βάζει  διαρκώς το  στίγμα της και στο «παρόν». Το  ιστορικό  υπόβαθρο υπάρχει και μάλιστα παγκοσμίως αναγνωρισμένο. Όμως δεν αρκεί αυτό μόνο σαν  μια χρυσή  «ανάμνηση». Αυτό που χρειάζεται για την  Ελλάδα του αύριο, είναι  η διαμόρφωση μιας ενιαίας αναπτυξιακής στρατηγικής. Ενός «οδικού χάρτη»  για τα επόμενα  τουλάχιστο 50 χρόνια, ώστε η χώρα μας να μπορέσει να  μετεξελιχθεί  από κράτος παρίας, σε Συμπρωταγωνιστή των Ευρωπαϊκών και Παγκόσμιων εξελίξεων. Αυτό βεβαίως  προϋποθέτει υγιή οικονομία, την οποία δυστυχώς σήμερα δεν έχουμε, ένα συνεκτικό στρατηγικό σχέδιο, πίστη στο όραμα και σκληρή δουλειά από όλους μας. Έχουμε όμως και αρκετά βασικά πράγματα όπως μας έλεγε  κάποτε ο Νομπελίστας ποιητής  Οδυσσέας Ελύτης: «Συχνά, από ένα τίποτε γίνεται ο παράδεισος». Ή «Μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι, φτιάχνουν απ’ την αρχή την Ελλάδα». Έχουμε όμως  το πνεύμα και τη βούληση  να το κάνουμε πράξη; 

 Η παρατεταμένη κρίση (οικονομική – υγειονομική-  εξωτερικοί κίνδυνοι κλπ)  που βιώνει η χώρα μας αλλά κι ο κόσμος όλος, έχει οδηγήσει την Ε.Ε. στη σύσταση του «Ταμείου Ανάκαμψης & Ανθεκτικότητας» και για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα πρόκειται να πάρει γύρω στα 70 δις. Όμως, για να αξιοποιηθούν σωστά αυτά τα χρήματα, επιβάλλεται μια ευρύτερη δημοκρατική συναίνεση του πολιτικού μας συστήματος κι όχι ο ένας να τραβάει από δω  κι ο άλλος από κει για τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα.  Πέραν της «αναπτυξιακής» σημασίας που έχουν οι ευρωπαϊκοί αυτοί πόροι για την πραγματική οικονομία, προσωπικά πιστεύω ότι πολύ μεγαλύτερη αξία  έχει ένα «δίχτυ κοινωνικής προστασίας» των φτωχών πολιτών και των ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Εάν πράγματι  με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης δοθεί βάρος αφενός στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις, κι αφετέρου στη στήριξη της χρονίως  χειμαζόμενης Κοινωνίας μας, τότε θα υπάρξει η αναγκαία «Κοινωνική εξισορρόπηση» όχι ως όρος πολιτικός, αλλά ως όρος επιβίωσης . Γιατί χωρίς την Κοινωνία «κοινωνό» που   να μπορεί να βάζει «πλάτη» σε ότι προοδευτικό -αναπτυξιακό, τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει. Είμαι όμως  αισιόδοξος   ότι θα συμβεί αυτό που έλεγε ο Τσώρτσιλ: «Μην αφήνετε την κρίση να πάει χαμένη. Κάνει τη συνοχή του λαού μεγαλύτερη».  Επομένως, τα βάθρα που καλείται να διαμορφώσει και να σταθεί η χώρα μας, είναι η Κοινωνική Δικαιοσύνη- η Συναίνεση – η Συνοχή- η Λαϊκή Ενότητα –η Ανάπτυξη με όρους  δικαίου, ισονομίας και ισοπολιτείας, για να θυμηθούμε και κάποιους όρους της Σοσιαλδημοκρατίας: Στοιχεία απολύτως  απαραίτητα για να θεμελιώσουμε   ένα καλύτερο αύριο.

 Β. Το  2021 Έτος-ΣΤΑΘΜΟΣ

Την  ιστορία, τα έθνη και οι λαοί  την μελετούν, τη διδάσκονται, την θυμούνται, την τιμούν  αλλά και  την διαμορφώνουν. Παίρνουν  όλα τα διδάγματά της, αποφεύγουν τα λάθη, ομονοούν στα βασικά και ατενίζουν με αισιοδοξία  το μέλλον τους.  

 Η επέτειος των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, ήταν  ένα σημείο «σταθμός». Είχαμε την ευκαιρία λοιπόν να θυμηθούμε, να γνωρίσουμε, να τιμήσουμε, να συγκινηθούμε, να διδαχθούμε, να εμπνευσθούμε. Μια ευκαιρία για ΟΛΟΥΣ εμάς τους Έλληνες, λαού και εξουσίας, να αναστοχαστούμε από την μακρά ιστορία μας. Να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που ξεκινάει. Από την αρχαία Ελλάδα. Την Ελλάδα των κλασσικών χρόνων του Περικλή, του Θουκυδίδη, του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του (δικού μας) Αριστοτέλη, αλλά και του μαθητή του (και πιο δικού μας) του Μεγαλέξανδρου και πολλών άλλων επιφανών ανδρών. Την Ελλάδα που γέννησε τη Δημοκρατία. Την Ελλάδα του Πολιτισμού, του Πνεύματος και της Προόδου, που  το μεγαλείο της έγινε φωτεινό παράδειγμα των λαών και Παγκόσμιο σύμβολο.  Προσωπικά όμως, θα ήθελα η χρονιά αυτή για την Ελλάδα να αποτελούσε κι έναν φάρο του μέλλοντος.  Θα ήθελα να δω να συνδυάζεται –ή έστω να ξεκινήσει επιτέλους μια σοβαρή και άκρως τεκμηριωμένη προσπάθεια, που θα έρχεται να αποκαταστήσει ένα μεγάλο «ιστορικό λάθος» του παρελθόντος.  Θα ήθελα λοιπόν  μετά από 200 χρόνια, να δω να γίνεται επιτέλους πράξη, το όραμα της Μελίνας Μερκούρη για την επιστροφή των «Γλυπτών του Παρθενώνα». Αυτός ο πνευματικός, ιστορικός και Εθνικός μας πλούτος, επιβάλλεται να επαναπατριστεί στη γενέτειρά του. Να ξανασμίξει  με την ιστορία του,  με τα υπόλοιπα μνημεία εδώ στον φυσικό τους χώρο, στη  μοναδική μας Ακρόπολη. 

Ας θυμηθούμε όμως τι έλεγε η αξέχαστη Μελίνα σ’ ένα απόσπασμα από την  ομιλία της το καλοκαίρι του 1986 στην Oxford Union του Λονδίνου, όπου ξεχειλίζοντας Ελλάδα έθεσε  επιτακτικά το αίτημα στους Βρετανούς:

 1.Μελίνα Μερκούρη: «…..Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα γλυπτά  του Παρθενώνα. Είναι η  περηφάνια μας, είναι οι θυσίες μας. Είναι το ευγενέστερο σύμβολο της  τελειότητας. Είναι φόρος τιμής  στη Δημοκρατία. Είναι οι φιλοδοξίες μας, το ίδιο το όνομά μας.  Είναι η ουσία της Ελληνικότητας. Κρατήσατε  αυτά τα γλυπτά σχεδόν δύο αιώνες. Όμως τώρα, στο όνομα της δικαιοσύνης και της ηθικής, δώστε τα μας πίσω».

2. «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο» - «Η Ανατροφοδότηση».

Η Ελλάδα  του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας,  κάποτε είχε φτάσει να μεγαλουργεί, στηριζόμενη σ’ εκείνο το μοναδικό που διαθέτουμε  ως Έλληνες  «το πνεύμα,  το αθάνατο». Αυτό το «κάτι» το οποίο γέννησε εκατοντάδες Σοφούς και Φιλόσοφους κι έφτασε ν’ ανεβάσει την Ελλάδα στο ύψιστο σημείο της τότε γνωστής υφηλίου. Που  έκτοτε, η  Ελληνική Ιστορία, τα Ελληνικά Γράμματα, η Φιλοσοφία  και οι Τέχνες της, έγιναν   κτήμα  της Οικουμένης όλης και μελετάται σε όλα τα μεγάλα Πανεπιστήμια του κόσμου. Αυτές είναι οι ιστορικές μας καταβολές, οι ρίζες, οι Αξίες μας και οι διαρκείς Πολιτισμικές μας παρακαταθήκες. Εκεί λοιπόν πρέπει να ανατρέξουμε και πάλι. Γιατί, αυτού του είδους οι «Επετειακές Εκδηλώσεις», μόνον έτσι θαρρώ πως έχουν νόημα. Να ανατρέχεις σ’ αυτές,  να αναβαπτίζεσαι και να ανατροφοδοτείσαι. Να  αντλείς δύναμη, αυτοπεποίθηση και ελπίδα. Πρέπει να αφουγκραστούμε λοιπόν με σεβασμό, όλα όσα μας έδωσαν οι «Αρχαίοι ημών πρόγονοι». Να μπορέσουμε να επιστρέψουμε  -γραμμικά δια της ιστορίας μας- στα μεγάλα επιτεύγματά τους. Να εμβαθύνουμε στη  γνώση που μας άφησαν  και να δούμε ΠΩΣ το έκαναν εκείνοι τότε; Είναι νομίζω, τα στοιχεία που μας λείπουν στις σημερινές εποχές που δυστυχώς όλα έχουν ισοπεδωθεί και  ευθυγραμμιστεί σε μια εποχή απόλυτης απαξίωσης, χαλαρότητας, ωχαδερφισμού, οκνηρίας, κουτοπονηριάς, κακομοιριάς, μιζέριας  και τέλματος. Η Ελλάδα επομένως, μπορεί να ξαναβρεί το δρόμο της προόδου και την παλιά της αίγλη. Μπορεί να ξαναγίνει το «Σημείο αναφοράς και έμπνευσης» πρώτα για τους Πολίτες της και  μετά για τους άλλους  λαούς. Θέλει όμως δουλειά. Δουλειά σκληρή, συστηματική, οργανωμένη και  πολυσχιδή.  Το υπόβαθρο υπάρχει, αφού ευτυχώς κάποιοι  φρόντισαν  για μας, πολύ  νωρίτερα. 

3. «Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ».

Σημείο αναφοράς του Ελληνικού Πολιτισμού, αλλά κι ένα Μνημείο Παγκόσμιας ακτινοβολίας ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΣ.  Είναι το «λίκνο» της Ελλάδας και ίσως το  μέγιστο επίτευγμα για την εποχή του,  η αίγλη του  οποίου ξεπερνά και αυτά τα γνωστά «7 θαύματα του κόσμου». Παγκόσμιο σύμβολο του πολιτισμού και της δημοκρατίας για το οποίο όλοι οι Έλληνες  καυχόμαστε (… «Όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες, κάποιοι άλλοι ζούσαν σε σπηλιές…»).  Ο  υπέρλαμπρος  αυτός Ναός χτίστηκε –ως γνωστό-προς τιμήν της  Αθηνάς τον 5^ο π.Χ. αιώνα  πάνω στον Ιερό βράχο της  Ακρόπολης. Αρχιτέκτονές του ο  Ικτίνος και ο  Καλλικράτης. Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στο σχεδιασμό του  φαίνεται ότι έπαιξε ο γνωστός γλύπτης Φειδίας.  Αλλά θα έλεγα, για να  ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το άφησαν οι πρόγονοί μας χιλιετίες πριν, για να ενυδατωθούμε από τις Αξίες και τη Σοφία τους, πρέπει ΤΙΜΩΝΤΑΣ τους  τώρα -το 2021, να αγωνιστούμε και να αποκαταστήσουμε  την ιστορία  όπως μας την παρέδωσαν.  Τους το οφείλουμε.

4. …..«Μ’ έκοψαν, με  χώρισαν στα δυό».

 Ο Παρθενώνας, πέραν των καταστροφών από τους Τούρκους (στα τέλη του 1600 χρησίμευε ως πυριτιδαποθήκη και ένα μεγάλο τμήμα του ανατινάχτηκε), πληγώθηκε βαθιά γιατί ένα  μεγάλο μέρος των Μνημείων του  κλάπηκε  από τον  7ο κόμη του  Elgin (Thomas Bruce), τον μετέπειτα γνωστό ως “λόρδο Έλγιν”. Γύρω στα 1805, ως στυγνός αποικιοκράτης εισέβαλε στην Ακρόπολη και άρχισε τις κλοπές. Από τους 97 σωζόμενους λίθους της ζωφόρου,  αφαίρεσε τους 56.  Αφαίρεσε επίσης και  34  μορφές από τα αετώματα και  πολλά τμήματα άλλων  αρχαίων μνημείων.  Κατά τις εργασίες αποκόλλησης επίσης,  τα παρακείμενα αρχιτεκτονικά μέλη υπέστησαν ανεπανόρθωτες  ζημίες, ενώ  δύο από τα καράβια του  φορτωμένα   με τα ανεκτίμητης αξίας  γλυπτά, ναυάγησαν  και βυθίστηκαν κοντά στα Κύθηρα. Η «συλλογή» του Έλγιν στη συνέχεια, πουλήθηκε  το 1816 στη Βρετανική κυβέρνηση η οποία  την πρόσφερε στο Βρετανικό Μουσείο, όπου στεγάζεται μέχρι σήμερα.  Η «δικαιολογία» του  ότι αφαίρεσε τα μάρμαρα για να μην καταλήξουν να γίνουν …ασβέστης από τους Έλληνες ή ότι το Βρετανικό Μουσείο τα κρατάει επειδή θα ……κινδυνεύσουν από τη ρύπανση της Αθήνας, είναι αν μη τι άλλο φαιδρή. Ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια που η Ελλάδα έχει ανεγείρει το σύγχρονο «Μουσείο της Ακρόπολης», δεν απομένει πλέον καμία απολύτως «ένσταση» από πλευράς Βρετανίας, για εμμονή της στην κλοπή.  Έχουμε επομένως, ένα Μεγαλείο της κλασσικής Ελληνικής τέχνης το οποίο βιαίως τεμαχίστηκε, κλάπηκε,  και σήμερα εκτοπισμένο  συνεχίζει  να  ….δακρύζει. Το ίδιο  σώμα  λοιπόν, κομμένο  στα δυο! Το ένα κομμάτι του στην Ακρόπολη και τ’ άλλο ….στο Βρετανικό Μουσείο!  Γιατί  έτσι πώς είναι σήμερα  το ίδιο το ΜΗΝΥΜΑ τους στην Ανθρωπότητα, δεν παύει να είναι λειψό. Ακρωτηριασμένο. Μισή ιστορία εδώ, μισή …εκεί!  Πρόκειται συνεπώς  για ένα τεράστιο έγκλημα. Προσωπικά ως δικηγόρος και επειδή   αυτή η «ιστορική αδικία» συνεχίζεται εδώ και 200 χρόνια, θα το χαρακτήριζα ως  ένα «Βάναυσο και Διαρκές  Έγκλημα κατά του Παγκόσμιου Πολιτισμού». Η ιστορία δυστυχώς όμως δεν το δίκασε ακόμη.   Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα της αλήθειας, της Ηθικής  και της Δικαιοσύνης, όπως έλεγε η Μελίνα;

5. Η «ΑΛΗΘΕΙΑ» ως ευκαιρία για ειλικρινή Φιλία και Δικαιοσύνη μεταξύ των Κρατών».

 Η ίδια η ιστορία κάνει τα δικά της παιχνίδια στο γύρισμα των χρόνων. Ο Αντενάουερ είχε πει κάποτε ότι «ιστορία είναι το σύνολο των πραγμάτων που μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί». Έτσι, με την επέτειο του 2021 θαρρώ πως   είναι η χρυσή  «ευκαιρία» να διορθωθούν τα πράγματα, τα οποία τότε (1816) δεν αποφεύχθηκαν. Η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα  θα μπορούσε να είναι  ο μέγιστος στόχος της   «Επιτροπής για την επέτειο του 1821». Η Μελίνα είχε βάλει τις βάσεις  το 1986.  Είχε ρίξει τον σπόρο που φύτρωσε ακόμη και μέσα στη γηραιά Αλβιώνα, καθώς σήμερα η «Βρετανική Επιτροπή  για την επανένωση των Γλυπτών»  έχει κάνει σημαντική δουλειά, προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσει και την ίδια τη  Βρετανική κοινή γνώμη. Το σύνθημά της είναι: «ΠΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», προσκαλώντας το Βρετανικό Μουσείο να αποκαλύψει στους επισκέπτες του όλη την αλήθεια γύρω από το πώς αποκτήθηκαν τα γλυπτά  που εκτίθενται στο Λονδίνο από το 1816.  Ωρίμασε  επομένως ο  ιστορικός  και πρέπει να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που μας δίδεται. Η επέτειος των 200 χρόνων από την Επανάσταση και της Απελευθέρωσή μας από τους Οθωμανούς, ας είναι και μια ευκαιρία «αποκατάστασης της ιστορίας  και απελευθέρωσης των γλυπτών απ΄τη σκλαβιά της  αρπαγής». Ήρθε επομένως το πλήρωμα του ιστορικού χρόνου ώστε από την  αποδόμηση να πάμε στην «επαναδόμηση»  του Παρθενώνα.

6. «ΓΛΥΠΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ» -  ούτε  «μάρμαρα»,  ούτε  «Ελγίνεια».

Θα παρακαλούσα με την ευκαιρία, να προσδίδουμε τον πρέποντα χαρακτηρισμό σε όλα αυτά τα ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ. Πρόκειται λοιπόν για «Γλυπτά» και μάλιστα εξεχόντων  γλυπτών της εποχής του Φειδία και πολλών άλλων καλλιτεχνών της αρχαιότητας. Δεν είναι κάποια …..«μάρμαρα». Πολύ δε περισσότερο, δεν είναι ούτε …«Ελγίνεια».  Είναι η  ίδια η Ιστορία μας. Είναι η Ελλάδα μας. Είναι η ψυχή  και η ιστορική μας ταυτότητα. Αυτή που τελικά μας προσδιορίζει και  ως Έλληνες και μας κάνει να καυχόμαστε στην Οικουμένη. Δεν την πουλάμε. Τη θέλουμε πίσω και  ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ.

7.   α) Το πιο βασικό επιχείρημά μας, είναι η φυσική ΣΥΝΕΝΩΣΗ των Γλυπτών μας Μνημείων με το άλλο τους μισό. Όταν κατασκευάσθηκαν από τους μεγάλους  Έλληνες γλύπτες της αρχαιότητας, φιλοτεχνήθηκαν με ένα συγκεκριμένο και ολοκληρωμένο όραμα  και για το πώς θα σμιλευτούν, ποια θα είναι η γεωμετρία τους, το τι θα αφηγούνται, πού  και πώς θα τοποθετηθούν στο όλο κτήριο του Ναού του Παρθενώνα κλπ. Δεν ήταν ποτέ τους επομένως  «λίθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι»! Είχαν  μια δική τους φιλοσοφία και αποτελούσαν μια ιστορική-αρχιτεκτονική-γλυπτική-νοηματική-φυσική- περιβαλλοντική- αφηγηματική ΕΝΟΤΗΤΑ. Η οποία δυστυχώς,  διακόπηκε βιαίως με την  κλοπή του Έλγιν. Όμως η Ιστορία  και η Τέχνη  αγαπητοί μας Βρετανοί, για όλους εμάς  τους Έλληνες  είναι ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΝΙΑΙΑ. Δεν τεμαχίζεται, δεν διαιρείται, δεν αφαιρείται και ΔΕΝ ΚΛΕΒΕΤΑΙ. Γιατί, για κλοπή πρόκειται. Κλοπή  Ξένης Πνευματικής και Καλλιτεχνικής Ιδιοκτησίας.  Και γιατί επίσης:

β)  Ο Έλγιν έκλεψε τα γλυπτά (1805) χωρίς κάποιο έγγραφο που να του έδινε την «άδεια» από τους Οθωμανούς κατακτητές της Ελλάδας. Έπραξε ως ένας ιδιοτελής και βάρβαρος αποικιοκράτης.

γ) Στο Λονδίνο το «Βρετανικό Μουσείο» πράγματι είναι ένα υπέροχο ίδρυμα, με δωρεάν είσοδο, αλλά η Αγγλία  ως αυτοκρατορία, έπαιρνε ότι ήθελε από κάθε χώρα της οποίας  σήμερα «εκθέτει» αντικείμενα, με την επιβολή  δια της στρατιωτικής της δύναμης. Άρα, κάθε αντικείμενο σε κάθε αίθουσά του, είναι εν ολίγοις προϊόν αποικιακής  κτήσης. Το ίδιο και η αίθουσα που στεγάζει τα  «Γλυπτά του Παρθενώνα». Αν μπορούσε, ας έκανε και η ίδια τέτοια γλυπτά για να εκθέτει.

δ) Πολλά τμήματα απ’ τη ζωφόρο, τις μετώπες και τα αετώματα  του Παρθενώνα είναι βάναυσα διαμελισμένα (π.χ. αλλού βρίσκεται το κεφάλι και αλλού το σώμα αλόγου). Αυτά τα σαγηνευτικά αγάλματα είναι σήμερα επώδυνα ημιτελή και δεν υπάρχει ουδεμία σημείωση στην αίθουσα του Βρετανικού Μουσείου που να αφηγείται  αυτή τη θλιβερή ιστορία. Επομένως, το  ηθικά επιβαλλόμενο είναι το Β.Μ. να τα ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ  αυτούσια  στην Ελλάδα, ώστε  να πάρουν τη θέση που τους ανήκει.

ε) Αντίστοιχα, στο σύγχρονο «Μουσείο της Ακρόπολης» τα σωζόμενα γλυπτά αφηγούνται της δική τους ιστορία που βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τον παρακείμενο Ναό του Παρθενώνα. Αυτά τα έργα τέχνης επομένως, τα σμιλεμένα πάνω σε λευκό Πεντελικό μάρμαρο  ακόμη «κοιτάζουν» την Ακρόπολη και  λούζονται  με τον ίδιο Αττικό  ήλιο όπως λούζονταν για 2300 χρόνια πριν  την κλοπή τους. Μια επίσης από τις  έξι αδελφές Καρυάτιδες,  έχει βιαίως αποχωρισθεί από τις υπόλοιπες.   Δεν πρέπει άραγε να επιστρέψει δίπλα στην «οικογένειά» της, στον φυσικό της χώρο; 

 στ) Το Μουσείο της Ακρόπολης, όπως και το Βρετανικό, διαθέτει προηγμένα τεχνολογικά μέσα και κάθε χρόνο δέχεται  εκατομμύρια επισκέπτες. Όμως στο Λονδίνο,  τα Γλυπτά μας είναι εγκλωβισμένα σε μια κομψή μεν - κενότητα δε, αντί να αποτελούν μέρος ενός ζωντανού  συνόλου στον φυσικό τους χώρο! Πολλά άλλα μουσεία  στον κόσμο, επανεξετάζουν προς επιστροφή τέτοιες περιπτώσεις πολιτιστικών μνημείων που αποκτήθηκαν κατά τις περιόδους αποικιοκρατίας, αλλά το Β.Μ. είναι προσκολλημένο στους παλιούς αυτοκρατορικούς τρόπους σκέψης και παρουσιάζοντάς τα ως …αυτόνομα έργα (!), μειώνουν  την πραγματική τους αίγλη. Τους αρνείται έτσι  την καίρια σύνδεσή τους με τον φυσικό τους χώρο και το συνολικό  αρχιτεκτονικό τους περιβάλλον, για το οποίο ειδικά και κατασκευάσθηκαν.

Επιχειρήματα υπάρχουν πάρα πολλά. Απλώς χρειάζεται συντονισμένη οργανωμένη και σκληρή δουλειά. Ο διεθνής παράγων επίσης μπορεί να  συνδράμει σ’ αυτό το εγχείρημα με μια παγκόσμια ανάδειξη του Δίκαιου αιτήματός  μας .

 Γ.      «Πνευματική  Ιδιοκτησία – Η Ιστορία είναι μία και αδιαίρετη».

Σήμερα δυστυχώς  όλα αυτά  τα «Γλυπτά» μας,   αυτά τα μοναδικά  «Μνημεία» του Ελληνισμού, είναι ξένοι μες στους ξένους. Όσα χρόνια κι αν περάσουν στις σιωπηλές αίθουσες του Λονδίνου, δεν πρόκειται ποτέ να νιώσουν Βρετανικά αγαθά.  Δεν μπορεί  ποτέ εκεί να νιώσουν το ελληνικό «ΕΥ ΖΕΙΝ». Ζουν την αδικία, πονάνε  ακρωτηριασμένα,  δακρύζουν, ματώνουν τα χείλη τους, υποφέρουν διαμελισμένα. Σκλαβωμένα τόσα χρόνια, ζητούν τη λευτεριά τους.  Θα έλεγα δε, ότι ως πολιτιστική κληρονομιά  ανήκουν σε ολόκληρη την Ανθρωπότητα. Ως έργα Ελλήνων όμως, ως πνευματική και  εμπράγματη  ιδιοκτησία, ανήκουν ΜΟΝΟ  στην ΕΛΛΑΔΑ. Αυτή  τα γέννησε απ’ τη μήτρα της. Αυτή τα μεγάλωσε. Γι αυτό κι αναζητούν  εναγωνίως την ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ τους με τα «δίδυμα» αδέλφια τους. Αναπολούν να φωτιστούν ξανά από τον μοναδικό ήλιο της Αθήνας και με την ακτινοβολία τους  να ξανα-ΦΩΤΙΣΟΥΣΟΥΝ  την Οικουμένη ολάκερη. Αν είχαν φωνή –καθώς είναι το μόνο που δεν έχουν- θα φώναζαν και θα μας  καλούσαν να πράξουμε τώρα το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ.  Γιατί,  «Μπορεί  καμιά  φορά  να ξεχνάς ποιος είσαι και πού βρίσκεται, αλλά δεν πειράζει, πάντα υπάρχει  κάποιος να  σου το  θυμίζει», όπως έλεγε ο Γουόλτερ Μάσλεϋ.

Μας  θυμίζουν λοιπόν το μεγάλο χρέος.

Η αποκατάσταση της Ιστορικής Αλήθειας, της Ηθικής και του Δικαίου, το επιβάλλουν  να γίνει.

 Και η πιο καλή ευκαιρία  είναι η ΤΩΡΑ. Η επέτειος  των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 ας είναι η αφετηρία νέων, συντονισμένων, τεκμηριωμένων και στοχευμένων ΔΙΕΚΔιΚΗΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ.  

        Τη θεωρώ, ως μια άλλη «Επανάσταση». Το  ίδιο αναγκαία με τότε!

       - Ιδού λοιπόν η Ρόδος !

                                                                                                                     Αναστάσιος Κ. Καραμπατζός

                                                                                                         Νομικός –πρώην  Δήμαρχος Νάουσας