"Καταραμένοι ποιητές"

Κάποιοι άνθρωποι αγαπούν αυτό που κάνεις, κάποιοι άλλοι μισούν αυτό που κάνεις, αλλά οι περισσότεροι δεν δίνουν δεκάρα.

Charles Bukowski

( 1920-1994 , Αμερικανός συγγραφέας)

Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες, πόρτες κλειστές σε ερημωμένα σπίτια δήλωσε ο Γιάννης Ρίτσος ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές. Τι υπάρχει όμως πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες της ποίησης;

Πώς η ποίηση μπορεί να καταραστεί τους δημιουργούς της και πώς η ευαισθησία αυτών, τους εκθέτει στα μάτια της πλειοψηφίας που τρέμει στην ιδέα του καινούριου;

Σύμφωνα με την Γαλλική μετάφραση , Καταραμένοι Ποιητές είναι οι ποιητές που διάγουν τη ζωή τους έξω από τα κοινωνικά πλαίσια ή και ενάντια σε αυτά. Η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, η τρέλα, το έγκλημα, η βία, και γενικά κάθε κοινωνική πράξη που δεν εντάσσεται στα συνηθισμένα κοινωνικά πρότυπα, όπως και ο πρόωρος θάνατος είναι τυπικά στοιχεία της βιογραφίας ενός καταραμένου ποιητή.

Ο όρος ¨Καταραμένος ποιητής" επικράτησε και κατοχυρώθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Αλφρέντ ντε Βινύ στο δραματουργικό του έργο του 1832 Stello όπου αποκαλεί συλλογικά τους ποιητές ως τη ράτσα των παντοτινά καταραμένων από τους ισχυρούς της γης.

«Οι θεμελιωτές»

Ως πρωτοπόρος του ρεύματος θα μπορούσε να λογιστεί ο Λόρδος Βύρων που με το έργο του ανέτρεψε τα δεδομένα της εποχής, υπονοώντας πως η τέχνη μπορεί να αναδείξει όχι μόνο το ωραίο, αλλά και το κακό, το άσχημο και το μακάβριο που κρύβει ο καθένας μέσα του.

Αλκοολικός, αποκομμένος από την αίγλη του οικογενειακού του ονόματος, έζησε μέσα σε σκάνδαλα και προκλήσεις αδιαφορώντας πλήρως για τους ηθικούς φραγμούς της εποχής του.

Κυριότερος εκπρόσωπος του είδους ήταν ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε.

Ορφανός από πρώτα χρόνια της πολυτάραχης ζωής του, στράφηκε στο γράψιμο αναζητώντας τρόπο να κατευνάσει τη μακάβρια φαντασία του.

Το ποτό και ο τζόγος αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του ανθρώπου που θεωρήθηκε μετέπειτα, πατέρας του αστυνομικού μυθιστορήματος και έβαλε τις βάσεις για τα έργα επιστημονικής φαντασίας που ακολούθησαν.

Αν η παρακμή στην ποίηση μπορούσε να πάρει μορφή αυτή θα ήταν του Σάρλ Μποντλέρ, ο Γάλλος συγγραφέας που προκάλεσε όσο κανείς άλλος τους βαθιά συντηρητικούς κύκλους της εποχής του. Η άθλια οικονομική του κατάσταση και η σχέση του με τα οπιούχα, τον οδήγησαν μοιραία στο θάνατο από πάρεση και αφασία.

Σήμερα ο Μποντλέρ αναγνωρίζεται ως μέγας ποιητής της γαλλικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας και συγκαταλέγεται μεταξύ των κλασικών.

Όταν η μοίρα φέρνει σε επαφή δύο ανήσυχα πνεύματα, η σχέση που δημιουργείτε δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο καταστροφική. Έτσι έγινε και στην περίπτωση του Αρθούρου Ρεμπώ με τον Πόλ Βερλαίν. Αψέντι, χασίς και ακραία φτώχεια τους οδήγησε μοιραία σε κατάσταση εξαθλίωσης.

Κλεισμένοι για ώρες στην βιβλιοθήκη του βρετανικού μουσείου στο Λονδίνο εξασφάλιζαν θέρμανση μελάνι και χαρτί ξεφεύγοντας έστω για λίγο από την μέθη και τις ακραίες συμπεριφορές, όπως του τραυματισμού του Ρεμπώ από τον Βερλαίν σε κατάσταση μέθης.

Δύο χρόνια φυλάκισης για τον Βερλαίν και περιπλάνηση τυχοδιωκτικού χαρακτήρα από το Ρεμπώ.

Ο Βερλαίν μετά την φυλακή καταλήγει μοιραία πένητας και εθισμένος στα ναρκωτικά και το ποτό, ενώ η αναγνώριση για το έργο του έρχεται μόλις δύο χρόνια πριν τον θάνατο του.

Ο Ρεμπώ κατατάσσετε ως μισθοφόρος στον ολλανδικό στρατό και φεύγει για την Αφρική, λιποτακτεί και συνεχίζει την περιπλάνηση του σε διάφορες χώρες μέχρι να τον βρει ο θάνατος σε νοσοκομείο της Γαλλίας σε ηλικία 37 ετών.